Deel deze pagina:

Nicoline Meijer

Column Nicoline Meijer

Fit voor straks

Vanochtend startte ik de dag als gewoonlijk. Met een kop koffie en de krant. Buiten zag ik mensen hun hond uitlaten. Verder was het druk met wandelaars. Ik miste het geluid van schoolgaande kinderen. De dag was anders dan normaal. Stiller. Was dit 'het nieuwe normaal'? Deze woorden hielden mij de laatste tijd bezig. Wat is het nieuwe normaal? De anderhalvemetersamenleving? Het werken op afstand? De verlaten straten en pleinen? De schoolgaande kinderen die niet meer naar school gaan? Hoe ziet het nieuwe normaal er eigenlijk uit?

Het ondenkbare denkbaar maken

Ik besloot mijn verbeeldingskracht te gebruiken. Dat is alvast een ding dat ik ontdekt heb. Zonder verbeeldingskracht komt er geen nieuw normaal. We kunnen niet terug naar onze oude manier van leven. We zullen onze samenleving anders moeten inrichten. Dat vraagt buiten de gebaande kaders denken. Omdenken. Verbeeldingskracht. Laat dat precies zijn wat onze samenleving nu bijeenhoudt. De grote verscheidenheid aan initiatieven van ondernemers, bedrijven en burgers om binnen nieuwe kaders te bewegen. Verbeeldingskracht stelt ons in staat om de werkelijkheid vanuit een ander perspectief te zien. Dat is wat Ramsey Nasr in Buitenhof ((vorige week zondag, 19 april) bedoelde met het 'ondenkbare denkbaar maken'. Ik onderschrijf zijn uitspraak dat onze verbeelding ons bestaansrecht is. In het nieuwe normaal zijn kunst en cultuur daarom noodzakelijke brandstof.

Veerkracht

Zelf werk ik in het middelbaar beroepsonderwijs. Ik ben diep onder de indruk van de verbeeldingskracht en veerkracht die het onderwijs laat zien. De kracht van beroepsonderwijs is dat het midden in de samenleving en in de praktijk staat. Nu krijgen onze studenten onderwijs op afstand. Dat is niet logisch. Toch slagen we erin om waar het kan, het ondenkbare denkbaar te maken. We vinden andere manieren.

Kansengelijkheid

En hoe zit het met een andere afstand in het onderwijs, die tussen kansengelijkheid en kansenongelijkheid? Hoe overbruggen we de afstand die ontstaat tussen wie de ruimte en de faciliteiten heeft, en wie niet? Laten we eens omdenken. Kunnen we leren op afstand ook dichterbij brengen? Door in de wijken onderwijs-werkplaatsen te realiseren? Waar faciliteiten en ruimte beschikbaar zijn, zoals de Seats2meet voor zzp'ers? Versterk je ook nog eens het lokale netwerk. In mijn nieuwe normaal kan het.

Fit voor morgen

Zou het zelfs kunnen dat het nieuwe normaal eigenlijk beter is voor onze samenleving? We wandelen en fietsen meer. Dat is goed voor ons mobiliteitsprobleem en voor onze gezondheid. We zijn creatiever. Dat levert andere businessmodellen op. We kijken meer naar elkaar om. Dat versterkt onze inclusiviteit. We reizen nog maar beperkt mondiaal en zijn nu toerist in eigen stad. We stoten minder uit. Dat is goed voor ons stikstofprobleem. We erkennen het belang van de vitale beroepen. Dat is goed voor onze zorg, voor ons onderwijs en onze veiligheid.

Deze tijd geeft een doorkijkje naar het nieuwe normaal. Als we onze verbeeldingskracht goed gebruiken, dan is het ondenkbare denkbaar. Als we nu goed trainen, dan zijn we fit voor morgen.

Nicoline Meijer
Lid Utrecht Development Board

> Aanmelden nieuwsbrief

Home » Columns » Fit voor straks